1 Rozdział

Jak zwykle rano wstałam spóźniona . Znowu budzik mnie nie obudził , a może budził tylko ja nie słyszałam ? Zresztą nie ważne , znowu prawdopodobnie spóźnię się do szkoły . Wychodząc z łóżka , podeszłam do mojego okna aby spojrzeć jaka jest pogoda . Było słonecznie , bez żadnych chmur . Na termometrze było już prawie 29 stopni . Ubrałam się w to klik i poszłam do ubikacji aby się pomalować i uczesać . Moje włosy rano zawsze mają na sobie totalny busz . Nienawidziłam tego . Miałam gęste , proste , blond włosy . Kiedy doprowadziłam się do ładu , zeszłam na dół do rodziców . Mama spojrzała na mnie z miną " znowu się spóźniłaś " , tata jak zwykle nie miał czasu biegał po domu jak torpeda . Podeszłam do mamy .
- Cześć mamuś - delikatnie musnęłam jej polik .
- No cześć . Znowu zaspałaś . Jedz szybko śniadanie , ja z tatą podwieziemy cię do szkoły a następnie pojedziemy do pracy . - powiedziała stanowczo mama , rzucając swoje spojrzenie na tatę . Pewnie znowu się pokłócili - pomyślałam . Usiadłam do stołu z rodzicami , zjedliśmy w milczeniu jedzenie i wyszliśmy . Wsiadając do auta jak zwykle uderzyłam się głową o drzwi , zawsze mi się to zdarza . Na ulicy był duży korek , więc tata postanowił pojechać skrótami przez las . Siedziałam w aucie nic się nie odzywając , na uszach miałam swoje słuchawki , właśnie leciała moja ulubiona piosenka mojego brata zespołu . Właściwie , dawno go już nie widziałam . Odkąd rozstałam się z Harrym żaden z chłopaków się do mnie odzywał , jedynie mój brat Liam . Strasznie tęskniłam za nim i chłopakami , nie ukrywając że najbardziej za Harrym . Nie jestem już z nim jakieś półtora roku . Było nam tak wspaniale , ale oczywiście on musiał to wszystko zniszczyć . Musiał mnie tak po prostu zdradzić . Zaczynałam sobie wspominać wszystkie nasze spędzone razem dni , aż po chwili poczułam wielki ból głowy i klatki piersiowej . Obudziłam się już w szpitalu , nie miałam pojęcia co się stało . Słyszałam tylko jakieś głosy " obudziła się " , " ile widzisz palców ? " , " jak masz na imię ? " itp . czyżbym była już w niebie ? nie ! Otworzyłam z trudnością oczy , nade mną stało trzech lekarzy i dwie pielęgniarki . Prawie w ogóle nie mogłam mówić , z trudem mówiłam słowa . Postanowiłam odpowiedzieć na pytania , które lekarze mi zadawali . - Na imię mam Julia , widzę 3 palce . Jest ze mną ok , tylko strasznie mnie głowa boli . Powie mi ktoś jak się ja tu znalazłam i gdzie są moi rodzice ? - zapytałam . Wszystkim nagle uśmiech z buzi zniknął . Nikt mi chyba nie miał zamiaru odpowiedzieć . - Masz kogoś tutaj bliskiego ? Musimy się z nim koniecznie skontaktować . - powiedział jeden lekarz . - Niestety w Polsce nie mam już żadnej rodziny , oprócz mamy i taty . Najbliżej mnie jest obecnie Liam , mój brat . Teraz jest w Londynie , ale na pewno przyleci tutaj . Gdzie są moi rodzice ? - ponowiłam pytanie . Lekarz lekko odchrząknął . - Podaj mi numer telefonu do brata musimy się z nim koniecznie skontaktować . - kiedy podałam numer , lekarze wyszli . Byli jacyś dziwni , nikt mi nie chciał powiedzieć , gdzie jest mama i tata . Byłam strasznie zmęczona , nie wiedząc kiedy zasnęłam . Śniło mi się mnóstwo chwil spędzonych z Hazzą , dalej go kochałam , ale wiedziałam że on już mnie nie . Kiedy się obudziłam nade mną stał Liam , a z tyłu reszta chłopaków . Uśmiechnęłam się , a w oczach pojawiły mi się łzy . - Liam ! - chciałam krzyknąć , lecz coś co było w moim gardle uniemożliwiało mi to . - Braciszku , gdzie są rodzice ? Błagam , chociaż ty jedyny powiedz mi co się stało i gdzie są oni . - powiedziałam błagalnym tonem . Chłopakowi nagle zaczęły spływać łzy , łzy smutku i goryczy . Pomyślałam o najgorszym , oni nie żyją . Miałam nadzieje że moje przepuszczenia się nie potwierdzą , ale się myliłam . - Powiedz mi Liam , błagam powiedz mi że oni żyją ?! - starałam się krzyczeć , lecz na marne . Płakałam bardzo mocno , nie mal się dusiłam . Nie mogłam nawet nabrać powietrza. - Julka , niestety . Kiedy jechaliście przez ten las w stronę twojej szkoły okazało się że macie przecięte hamulce od auta . Tata nie mógł wyhamować , starał się ale nie mógł . Wjechaliście w drzewo , tata zginął na miejscu , mama w szpitalu ... - mówił cały zapłakany . - ....a ty przeżyłaś . Nie dawali ci szans na przeżycie , ale przeżyłaś . - rozpłakał się już całkowicie . Przytulił się do mnie mocno . Razem płakaliśmy . Chłopaki do nas podeszli i mocno przytulili .  Poczułam jak Harry mnie mocno objął , chyba też płakał , nie mogłam zobaczyć ponieważ łzy utrudniały mi w tym . - I co teraz ? Co ze mną będzie Liam ? - chłopak spojrzał na mnie , na chłopaków i znów na mnie . - Kiedy zadzwonił do mnie lekarz powiedział co się stało . Nie czekając dłużej odwołaliśmy koncert i przylecieliśmy tu , lecąc uzgodniłem z nimi że bd z nami mieszkała i podróżowała . Damy sobie radę . - kiedy wypowiadał każde słowo zatrzymywał się , strasznie mu brakowało rodziców , tak samo jak mi . - Za kilka dni wyjdziesz ze szpitala i wyjedziesz z nami do Londynu . Będzie dobrze siostrzyczko . Obiecuję ci to . - powiedział ze łzami w oczach i mocno mnie przytulił . 

I jak wam się podoba ? Mi nie za bardzo . Rozdziały będą tutaj co jeden lub dwa dni . Proszę nie krytykować tego rozdziału , pierwszy raz pisałam takie coś . Zawsze to tylko imaginy . Mam nadzieje że się wam podoba . :) Do następnego .